توجیه‌گر به مقصد نمی‌رسد

توجیه‌گر به مقصد نمی‌رسد ، اگر بخواهیم همواره خودمان را  توجیه شرایط کنیم نه تنها به مقصد

نمی‌رسیم بلکه به بیراهه نیز خواهیم رفت.

در این مقاله می آموزیم :

• شرط اول این است که قبول داشته باشیم هر آدمی اشتباه می‌کند

• شکایت کردن از شرایط هیچ دردی را درمان نمی‌کند

• توجیه کردن اشتباه، مشکل را حل نمی‌کند

• اولین اصل در هر کاری این است که یا آن را قبول نکنیم یا اگر قبول کردیم تا انتهای کار را پیش ببریم و به یک سرانجام درست برسانیم

یکی از نکاتی که ما را زمین می‌زند عادت به توجیه کردن است، هر زمان که نمی‌توانیم کاری را انجام بدهیم دلیل برایش خلق می‌کنیم. برای گرفتن نتیجه مطلوب باید مسئولیت‌پذیر بود.

موفقیت شرایط و اصول فراوانی دارد. یک انسان موفق تنها در شرایطی به این موفقیت و پیروزی دست پیدا می‌کند که مسئولیت اشتباه‌های خود را بر عهده گرفته باشد و عدم انجام کارش را توجیه نکند.

شرط اول این است که قبول داشته باشیم هر آدمی اشتباه می‌کند

هیچ کسی از اشتباه و خطا مبرا نیست. وقتی یک مسئولیت به ما سپرده می‌شود و ما آن را قبول می‌کنیم پس باید پای همه اتفاقاتش هم بایستیم.‌
شجاعت داشتن لازمه هر کاری است. انسان شجاع برای مساله‌هایی که پیش آمده بهانه نمی‌آورد. قبول می‌کند اشتباه کرده و اشتباهش را می‌پذیرد. مسئولیت پذیر سعی می‌کند در رفع اشتباه یا نقصی که به وجود آمده تلاش کند و نتیجه بهتری را بگیرد.

شکایت کردن از شرایط هیچ دردی را درمان نمی‌کند

این گله کردن از مشکلات یکی از آفت‌هایی است که به مسئولیت پذیر بودن آسیب می‌رساند. راه حل پیدا کردن برای مشکل به وجود آمده شاید سخت باشد اما شکایت کردن و پیدا نکردن راه حل شما را  حتما نابود می‌کند و به یک آدمی تبدیل می‌کند که از پس مسئولیت قبول کرده برنمی‌آیید.
تصور بقیه آدم‌ها از شخص بهانه‌گیر و توجیه‌گر این است که توجیه‌گران توان انجام هیچ کاری را ندارند. اگر می‌خواهیم در شغل، کار، زندگی و … انسانی موفق باشیم باید توجیه‌گری را کنار بگذاریم. برای پیش برد اهدافمان مسئولیت‌پذیر باشیم.

توجیه کردن اشتباه مشکل را حل نمی‌کند

توجیه کردن و بهانه‌تراشی فقط شرایط را سخت‌تر می‎‌کند و هیچ استفاده دیگه‌ای ندارد و یکی از عواملی است که توجیه‌گر به مقصد نمی‌رسد. یک انسان توجیه‌گر فقط تنبلی خودش را با توجیه کردن نشان می‌دهد.
هر کاری را اگر به موقع و سر وقت انجام بدهیم هیچ وقت برای کاری وقت کم نمی‌آوریم و احتیاج به توجیه کردن و موجه جلوه دادن اشتباه خودمان نداریم. خیلی از کارها برای اینکه به نتیجه خوبی برسند باید در آنها پشتکار و مداومت وجود داشته باشه. سخت کوشی را آویزه گوش خود کنیم.

اولین اصل در هر کاری این است که یا آن را قبول نکنیم یا اگر قبول کردیم تا انتهای کار را پیش ببریم و به یک سرانجام درست برسانیم

این یعنی ما مسئولیت‌پذیر هستیم. بزرگی می‌گوید دو راه بیشتر وجود ندارد یا انجامش بدهید یا انجامش ندهید، «سعی خودم را می‌کنم» اصلا وجود ندارد.
در محیط کار از توجیه‌تراشی و مسئولیت‌پذیر نبودن کارکنان، به عنوان بزرگترین آفت کسب و کار نیز می‌توان یاد کرد. اگر بخواهیم یکی از دندانه‌های کلید موفقیت را نام ببریم باید به مسئولیت‌پذیری اشاره کنیم.
در همه آموزه‌ها، به هدف‌گذاری، به عنوان مهمترین راه موفقیت اشاره می‌شود. در این میان گمشده‌ای وجود دارد. گمشده‌ای که اصلا به آن توجه نمی‌شود ارتقای کیفیت شخصیت خود است که با هدف مورد نظر ما مطابقت داشته باشد.

با برداشتی از کلامی از خانم مرجان هوشیار (عادت به توجیه انسان را زمین می‌زند) در سمینار سلاطین کسب و کار ۹ بهمن ۱۳۹۶ با میزبانی امیرحسین مظاهری . این را بدانیم که توجیه‌گر به مقصد نمی‌رسد.